Twee weken geleden heb ik een Engels boek besteld op bol.com omdat ik van veel mensen had
gehoord dat het een heel grappig, mooi en zielig boek is. Het bleek echt een heel goed boek te zijn!
Ik ga het in mijn CA6 hebben over mijn favoriete boek:
The Fault In Ours Stars geschreven door John Green

 Zakelijke gegevens:

Titel: The fault in our stars
Auteur: John Green
De uitgeverij is Lemniscaat 
De eerste druk was in 2012 

'The fault in our stars' is een jeugdroman. Kort samengevat gaat het verhaal over een zestienjarige Hazel Grace Lancaster. 
Zij is ongeneeslijk ziek. Ze lijdt aan schildklierkanker met uitzaaiingen in de longen. Ze heeft het vaak benauwd en krijgt
permanent zuurstof toegediend. Dankzij een nieuw medicijn is de ziekte tijdelijk stil gebracht. Ze moet van haar moeder naar
een praatgroep voor kinderen met kanker. Hier ontmoet ze de zeventienjarige Augustus (Gus) Waters. Hij heeft botkanker
gehad en mist daardoor een onderbeen. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar Hazel wilt alleen vrienden met hem
blijven, omdat ze hem het verdriet van haar dood wil besparen. Augustus geeft echter niet op. Hazel's favoriete boek is 'An
Imperial Affliction' van een Nederlandse auteur: Peter van Houten. Het boek gaat over een meisje met kanker en houdt 
midden in een zin op. Hazel wilt niets liever dat spreken met meneer van Houten en achter het einde van het boek komen.
Augustus geeft zijn wens op, dit is een wens die alle kinderen met kanker één keer mogen gebruiken van een stichting, 
om met Hazel naar Amsterdam te gaan en daar Peter van Houten op te zoeken. Eenmaal aangekomen in Amsterdam,
wordt Hazel verliefd op Augustus. Peter van Houten blijkt een alcoholist en een rot vent te zijn. Hij wilt hen niks vertellen
over zijn boek. Hazel is er kapot van. Op de laatste dag in Amsterdam verteld Augustus dat zijn kanker terug is en dat hij
waarschijnlijk niet meer lang te leven heeft. Als ze terug zijn in Amerika, takelt Gus snel af. Hazel blijft hem elke dag
bezoeken en ziet hoe hij langzaam steeds minder kan. Na zijn dood hoort Hazel van een vriend van Augustus dat hij net
voor zijn dood iets aan het schrijven was. Hazel vermoedt dat de brieven voor haar waren en dat hij misschien zelf een
einde aan van Houten's boek schreef, omdat Hazel dat graag wilde. Het bleek een brief voor Peter van Houten te zijn.
Hazel contacteerd de assistente van van Houten en krijgt de brief toe gestuurd. Met deze brief eindigt het boek:

 "Van Houten,

I’m a good person but a shitty writer. You’re a shitty person but a good writer. We’d make a good team.
I don’t want to ask you any favors, but if you have time – and from what I saw, you have plenty – I was
wondering if you could write a eulogy for Hazel. I’ve got notes and everything, but if you could just make it
into a coherent whole or whatever? Or even just tell me what I should say differently.
Here’s the thing about Hazel: Almost everyone is obsessed with leaving a mark upon the world.
Bequeathing a legacy. Outlasting death. We all want to be remembered. I do, too.
That’s what bothers me most, is being another unremembered casualty in the ancient and inglorious war against disease.
I want to leave a mark.
But Van Houten: The marks humans leave are too often scars.
You build a hideous minimall or start a coup or try to become a rock star and you think, “They’ll remember me now,”
but (a) they don’t remember you, and (b) all you leave behind are more scars. Your coup becomes a dictatorship.
Your minimall becomes a lesion.
(Okay, maybe I’m not such a shitty writer. But I can’t pull my ideas together,
Van Houten. My thoughts are stars I can’t fathom into constellations.)
We are like a bunch of dogs squirting on fire hydrants. We poison the groundwater with our toxic piss, marking
everything MINE in a ridiculous attempt to survive our deaths. I can’t stop pissing on fire hydrants.
I know it’s silly and useless – epically useless in my current state – but I am an animal like any other.
Hazel is different. She walks lightly, old man. She walks lightly upon the earth.
Hazel knows the truth: We’re as likely to hurt the universe as we are to help it, and we’re not likely to do either.
People will say it’s sad that she leaves a lesser scar, that fewer remember her, that she was loved deeply but not widely.
But it’s not sad, Van Houten. It’s triumphant. It’s heroic. Isn’t that the real heroism? Like the doctors say: First, do no harm.
The real heroes anyway aren’t the people doing things; the real heroes are the people NOTICING things, paying attention.
The guy who invented the smallpox vaccine didn’t actually invented anything.
He just noticed that people with cowpox didn’t get smallpox.
After my PET scan lit up, I snuck into the ICU and saw her while she was unconscious.
I just walked in behind a nurse with a badge and I got to sit next to her for like ten minutes before I got caught.
I really thought she was going to die, too. It was brutal: the incessant mechanized haranguing of intensive care.
She had this dark cancer water dripping out of her chest. Eyes closed. Intubated. But her hand was still her hand, still warm
and the nails painted this almost black dark blue and I just held her hand and tried to imagine the world without us and for
about one second I was a good enough person to hope she died so she would never know that I was going, too.
But then I wanted more time so we could fall in love. I got my wish, I suppose. I left my scar.
A nurse guy came in and told me I had to leave, that visitors weren’t allowed, and I asked if she was doing okay, and the guy said,
“She’s still taking on water.” A desert blessing, an ocean curse.
What else? She is so beautiful. You don’t get tired of looking at her.
You never worry if she is smarter than you: You know she is. She is funny without ever being mean.
I love her. I am so lucky to love her, Van Houten.
You don’t get to choose if you get hurt in this world, old man, but you do have some say in who hurts you.
I like my choices. I hope she likes hers."